Het is van begin mei geleden dat ik nog een blog schreef.
En eerlijk? Dat voelde eerst aan als een tekortkoming. Want ergens leeft in mij nog steeds die oude reflex: “Ik moet regelmatig schrijven, zichtbaar zijn, waarde delen… blijven geven.“
Maar deze keer heb ik die stem bewust genegeerd. Of neen — ik heb er naar geluisterd, maar heb haar niet laten beslissen. Want ik wist: “Nu is niet het moment. En dat is oké.“
Ik heb geleerd — door ervaring, door vallen en nog vaker door lang blijven liggen — dat ik niet alles tegelijk moet kunnen.
Dat ik mijn energie beter bescherm als ik voel: dit vraagt nu meer van mij dan ik op dit moment over heb.
Als hoogsensitief persoon die ervaring heeft met burnout (je leest er alles over in mijn boek: ‘Over de muur’), weet ik hoe belangrijk het is om de signalen serieus te nemen.
Het begint vaak subtiel: wat minder focus, minder goesting, een gevoel van ‘moeten’ in plaats van ‘willen’.
Vroeger duwde ik daar overheen. Langs alle kanten.
Tot mijn lichaam het overnam, en me stilzette. En niet zomaar even.
Dat moment — dat punt van niet meer kunnen — komt zelden onverwacht.
We voelen het vaak al lang aankomen, maar zijn kampioen in negeren.
In die zin is loslaten geen opgeven. Het is kiezen. Voor rust, voor ruimte, voor herstel.
Voor jezelf.
Dat betekent dat ik tijdens drukke seizoenen, waarin ik veel coach of teambuildings begeleid, geen ruimte heb om ook nog blogs te schrijven.
Niet omdat ik geen inspiratie voel. Maar omdat ik weet dat ik maar één iets tegelijk écht met aandacht kan doen.
En dat is precies wat ik wil blijven doen: dingen met aandacht.
Met mijn volle aanwezigheid. Niet gehaast, niet half.
Dus ja, ik laat los.
En in dat loslaten maak ik ruimte. Voor stilte. Voor reflectie.
Voor nieuwe woorden die op hun eigen moment wel weer naar boven komen.
Misschien herken je dat wel — die drang om alles tegelijk te doen, én goed te doen, én liefst ook nog met een glimlach.
Maar weet: soms is het dapperder om even niks te doen.
Om stil te vallen. Niet als einde, maar als begin van iets nieuws.
Laat dit dus geen excuus zijn voor stilte, maar een pleidooi voor ruimte.
Want net in de leegte ontstaat weer verbinding.
Met jezelf. Met wat echt belangrijk is.
Met adem, en zachtheid, en richting.
En wanneer het tijd is om opnieuw te schrijven — dan voel ik dat vanzelf wel.
Voor nu: laat ik het los.
- Wat kan jij loslaten?
- Mag jij ook rust nemen, zonder schuldgevoel?
- Mag er ook eens géén output zijn?
