Ken je dat gevoel? Dat je ’s avonds uitgeblust in de zetel ploft en denkt: waar ben ik nu eigenlijk zo moe van? Je hebt geen fysieke arbeid verricht, geen grote sportprestatie geleverd, en toch voel je je leeg. Alsof je ergens onderweg al je energie hebt laten wegsijpelen… maar waar?
Als hoogsensitief, introvert persoon kan ik echt een spons zijn wat betreft het opslaan van indrukken… Tot nog niet zo heel lang geleden heb ik altijd moeite gehad met dat te begrenzen, en heb ZO vaak energie verloren aan dingen waar ik achteraf gezien niets aan kon veranderen:
- Het nieuws, bijvoorbeeld. Er was een periode waarin ik mezelf elke dag liet meeslepen door wat er in de wereld gebeurde. Ik voelde me boos over politieke spelletjes, machtsmisbruik en onrechtvaardigheid. Triest over alle mensen die lijden door oorlogen waar ze zelf niet om gevraagd hebben. En gefrustreerd over het feit dat ik er zo weinig aan kon doen. Dus waarom bleef ik mezelf ermee belasten?
- Of ergernissen in het verkeer. Hoe vaak heb ik me niet opgevreten omdat iemand asociaal reed? Alsof ik daarmee iets veranderde aan hoe die persoon zich gedroeg. Ik voelde mijn hartslag stijgen, mopperde nog een paar minuten door, en raakte er soms helemaal door uit mijn humeur. Voor wat, eigenlijk?
- Situaties op het werk. Op momenten waarop beslissingen werden genomen waar ik niet achter stond. Of waarbij ik vond dat bepaalde dingen oneerlijk verliepen. Ik bleef piekeren, probeerde het te begrijpen, zocht bevestiging bij anderen die het er ook niet mee eens waren. Maar ondertussen gebeurde er… niks. Behalve dat ik me moe voelde en leegliep op iets waar ik geen vat op had.
- Familie en vrienden. Soms zegt iemand iets dat niet slecht bedoeld is, maar dat tóch een gevoelige snaar raakt. En daar bleef ik dan uren, soms dagenlang over nadenken. Wát bedoelde die persoon nu echt? Had ik iets verkeerd gezegd? Had ik anders moeten reageren? Terwijl de ander het allang vergeten was, bleef ik mezelf ermee kwellen.
Ik besef nu dat ik me zó vaak heb laten meeslepen door dingen die ik niet kon veranderen. En dat het me bakken energie heeft gekost.
Waarom blijven we ons ergeren?
Het gekke is: we wéten vaak dat piekeren en ergernissen ons niks opleveren. En toch blijven we ermee bezig. Waarom?
- We hebben het gevoel dat het ons betrokken maakt.
Ik dacht vaak: ik kan toch niet ongevoelig worden voor de wereld? Maar betrokken zijn betekent niet dat ik mezelf moet laten meesleuren in negativiteit. - We hopen (onbewust) op erkenning.
Soms bleef ik doormalen over iets, in de hoop dat iemand zou zeggen: ja, je hebt helemaal gelijk! Maar die bevestiging veranderde uiteindelijk niets aan de situatie. - We zijn gewend geraakt aan het piekeren.
Mijn hoofd was zó gewend om overal over na te denken, dat ik niet eens doorhad hoeveel energie het me kostte. Maar net zoals ik het mezelf had aangeleerd, kon ik het ook weer afleren.
Wat kun je wél doen?
Een oefening die mij geholpen heeft, is mezelf deze vragen stellen zodra ik merk dat ik in een ergernis blijf hangen:
- Ik erger me aan… (Wat is het precies? Een persoon, een situatie, een gebeurtenis?)
- Heb ik hier controle over?
- Nee? Dan stop ik er beter mee. Ik help niemand door mezelf hierin te verliezen.
- Ja? Dan heb ik twee opties:
- Wil ik er iets aan doen? -> Oké, hoe pak ik dat op een positieve manier aan?
- Wil ik er niets aan doen? -> Dan laat ik het beter los.
Dit klinkt simpel, maar het vraagt oefening. In het begin merkte ik dat ik alsnog bleef hangen in ergernissen. Maar hoe vaker ik mezelf deze vragen stelde, hoe sneller ik kon beslissen of iets mijn energie waard was of niet.
Het filmpje van Gaur Gopal Das “Then why worry?“ heeft me daar ook bij geholpen. Het duurt maar een minuutje en is echt de moeite om eens naar te kijken. Gewoon hier even doorklikken. Het is een blijvertje waar je nog gaat aan terugdenken…
Hij legt op een humoristische manier uit dat piekeren en je opwinden over dingen die je niet kunt veranderen, simpelweg zinloos is.
Jouw energie is kostbaar
Mijn energie is als een batterij. Hoe voller die is, hoe beter ik me voel. Maar als ik ze laat leeglopen aan zaken waar ik geen invloed op heb, blijft er weinig over voor de dingen die er écht toe doen.
Stel je voor wat er zou gebeuren als we al die verspilde energie zouden kunnen herinvesteren in wat ons blij maakt. Meer tijd voor onszelf, onze hobby’s, de mensen die we graag zien. Meer rust in ons hoofd en in ons hart.
Dus de volgende keer dat je merkt dat je je ergens in verliest, stel jezelf dan even de vraag: is dit het waard?
En als het antwoord nee is… adem in, adem uit, en laat het los. 😊
Warme groeten,
Ellen
