Als jij het jezelf niet gunt, wie dan wel?
Gisteren had ik weer dat moment terwijl ik door het park jogde. De ochtendzon brak door de bomen, de lucht was fris, en ik voelde me lichter, vrijer, bijna alsof de natuur zelf een stukje van mijn zorgen overnam. In die momenten realiseer ik me steeds weer hoe krachtig de natuur is. Niet alleen om rust te vinden, maar ook om nieuwe energie op te doen, helderheid te krijgen, en gewoon even niets te moeten. Geen oordeel, geen haast—alleen ruimte om te zijn, te voelen, en weer op te laden.

Ken je dat gevoel dat je alles even los wilt laten, maar niet goed weet hoe? Dat had ik de afgelopen maanden. De wereld om me heen bleef draaien, en langs de ene kant had ik het gevoel dat ik moest blijven meedraaien, maar eigenlijk wilde ik gewoon even stilstaan. Het klopte niet, de flow was er niet en ik werd er niet gelukkig van, laat staan ‘energiek’.
Toen ik eindelijk de tijd nam om naar buiten te gaan, zonder doel, zonder planning, gebeurde er iets bijzonders. Eerst voelde het onwennig, alsof ik iets belangrijks liet liggen. Maar na een tijdje veranderde dat. De natuur, de stilte… ze dwongen me om stil te staan bij wat er echt speelde. Soms voelde dat ongemakkelijk, omdat ik dingen tegenkwam die ik liever wegstopte. Maar wat er ook kwam, ik merkte dat ik het aankon. En dat bracht me iets onverwachts: rust, helderheid, maar ook zelfliefde (het mocht er zijn, ‘ik’ mocht er zijn, met al mijn rare kronkels erbij) en uiteindelijk ook nieuwe energie.

Misschien herken je dat gevoel ook wel. Dat je druk bezig bent, maar ergens weet dat je eigenlijk even moet stoppen. Even los van alles wat moet. Even weg van de drukte. Want het is vaak in die momenten van stilte dat je ontdekt wat er echt speelt. Misschien is het iets waar je al een tijdje mee worstelt, misschien voel je juist ineens nieuwe energie opkomen. Hoe dan ook, het maakt ruimte. Ruimte om opnieuw adem te halen, om helderheid te vinden, en om weer goesting te krijgen, om jezelf weer te zien, ‘graag’ te zien.
Dat is precies waarom ik zo graag de natuur in trek, alleen of met anderen (dan liefst in kleine groep). Niet alleen omdat het rust geeft, maar omdat het een plek is waar je jezelf weer kunt horen, waar je de moed kunt vinden om stil te staan en te voelen wat er écht speelt. Je hoeft het niet alleen te doen. In de natuur ontstaat vanzelf verbinding. Met jezelf, maar ook met anderen die misschien wel met dezelfde vragen zitten. Ik wil die ruimte creëren—voor jezelf, voor elkaar, en voor alles wat er mag zijn. Als jij een duwtje kan gebruiken, weet je me te vinden.
De komende tijd wil ik vaker delen wat mij inspireert en hoe ik zelf die rust en verbinding vind. Het houdt mezelf op eigen koers en misschien herken je je erin (deels of helemaal), misschien raakt het iets wat je al langer voelt.
Hoe dan ook, wat je aandacht geeft, groeit. Wat jij aandacht wil geven, kies je zelf.
Ik zoek niet enkel rust, maar voor mij is dat bijna altijd het eerste wat ik te doen heb, om de chaos in mijn hoofd en de bijhorende gevoelens de nodige aandacht te geven, te begrijpen en op orde te krijgen.
Ik zoek natuurlijk ook plezier, vriendschap, speelsheid, levensenergie. Maar dat kan pas komen als we het teveel kunnen loslaten en er dus ruimte voor hebben. Hierover heb ik het nog in mijn volgende bericht. We kunnen het niet allemaal tegelijk hebben, een mooie afwisseling geeft ‘balans’. En dan komen we weer tot een ander veel voorkomend thema… Genoeg stof om elkaar mee te inspireren lijkt me.

NU JIJ:
Wanneer heb jij voor het laatst alles even losgelaten? Hoe zou het voor jou zijn om een moment voor jezelf te nemen, zonder afleiding, zonder ‘moeten’? Misschien is dat een wandeling in het bos. Misschien is het gewoon een stilte om jezelf weer te horen. Wat het ook is: ik gun je dat moment. Jij ook?
DURF JE HIER EVEN BIJ STIL TE STAAN:
Wat heeft volgens jou de komende periode aandacht nodig, zodat het je ook op langere termijn deugd zal doen?