Over Ellen
mijn verhaal
Man, wat heb ik geworsteld met die job waarvan ik (ooit) dacht dat het mijn droomjob was!
- Eerst in een andere functie, gedurende 3 seizoenen, waarmee ik het terrein al wat kon verkennen en ervaring opdoen.
- Van zodra dat mogelijk was: via sollicitatie, voor een seizoenscontract van minimum 9 maanden.
- De volgende 4 jaar telkens een nieuw tijdelijk contract na een goeie evaluatie. Het werd wel langer met de jaren: tot 11 maanden.
- Dan opnieuw via examens, om dezelfde functie in een voltijds contract te kunnen uitoefenen (en dus niet elk jaar opnieuw te moeten starten).
- Daar moest ik dan opbotsen tegen andere, nieuwe, kandidaten.
- Uiteindelijk hing het af van 1 andere kandidaat, die zichzelf wat beter kon ‘verkopen’ in het mondeling gedeelte, en dus hoger op de lijst kwam te staan.
- Gelukkig kwam plots het verlossende nieuws, dat die ene kandidaat toch gekozen had om een andere weg in te slaan. Ik mocht alsnog dat lang verwachte vast contract tekenen. Oef!…
Achteraf gezien heeft dit alles eigenlijk mijn eerste ‘krak’ gegeven, en heb ik in die periode al voor een deel het vertrouwen in ‘het systeem’ verloren.
5 jaar later begon ik pas echt de eerste tekenen te merken van “hier gaat iets niet goed…”, maar ik dacht nog lang niet aan mijn job opgeven.
Op een gegeven moment moest ik wel toegeven dat een weekje ‘ziekteverlof’ me wel eens deugd zou kunnen doen. Het weekje werd een maand. Maar na die maand had ik weer energie was er weer helemaal klaar voor.
2 jaar later was plots mijn batterij opnieuw helemaal leeg en zat ik niet 1 maar 3 maanden thuis! Met de hulp van een psycholoog en opvolging van de huisarts leerde ik beter omgaan met grenzen trekken, assertiviteit, rust nemen enz… en leerde ik pas echt wat ‘hooggevoelig zijn’ betekent. Dat was een heel leerrijke periode en het deed me deugd.
Ik was er weer klaar voor, en nu zou het ANDERS zijn! Dit was de laatste keer geweest dat ik zo lang thuis zou zitten. Ik ben nooit een opgever geweest en dit zou ik nu ook niet doen. Tevergeefs, zo bleek,…
Na enkele maanden kwam weer alles terug en opnieuw was ik aan het worstelen met moe lopen, prikkelbaar zijn, pijn, frustraties, me niet begrepen voelen, continue piekeren… enz. Ik was een enorme werker, wou het allemaal goed doen en voor iedereen goed doen, maar was uiteindelijk ‘slachtoffer’ van mijn eigen succes: veel te veel aanvragen, en dus heel veel werk, en dat in een heel drukke omgeving en in en periode met veel veranderingen en in een groep mensen met zoveel verschillende karakters samen… Een enorme uitdaging als hooggevoelige, zo bleek.
Alle pogingen die ik deed om hier uit te komen, waren uiteindelijk tevergeefs. Ik was mezelf kwijt en zat muurvast. Ik leed een enorme tweestrijd…
Van buitenaf bekeken had ik écht niet te klagen
ik had
- een contract van onbepaalde duur, met veel zekerheden
- een degelijk loon
- jaren anciënniteit opgebouwd
- een mooie werkplaats, met zicht op prachtige natuur
- flexibele werkuren,
- een paar fijne collega’s,…
Dat kon ik toch niet zomaar opgeven?!
Maar vanbinnen voelde het anders…
- Ik vertrok regelmatig huilend naar het werk, niet eens wetende waarom.
- Ik fietste regelmatig de 25 km (ja, ben wel sportief aangelegd) naar het werk maar dat werd steeds minder en minder… uiteindelijk nog maximum 1 keer in de week, op een heel traag tempo.
- Van het minste dat er mis liep, stonden mijn stekels recht
- Het kleinste conflict leek een aanval op mij als persoon
- Ik voelde me super onbegrepen
- Ik had geen plezier meer in mijn werk, moest me ook veel meer bezig houden met bijzaken dan met de kern van mijn job
- Ik irriteerde me aan mensen die heel sterk waren in hun grenzen trekken
- Ik ging zoveel mogelijk apart zitten omdat ik geen extra prikkels meer kon verdragen
- Ik was ZO MOE en had constant spierpijn in mijn nek/schouders/rug, hoofdpijn,…enz. en had al een abonnement bij de kinesist.
- Ik was kampioen in piekeren en kon er niet meer van slapen
- De Ellen die anders zo graag de boel wat opvrolijkte was al een tijdje van het toneel verdwenen… Ik werd vooral heel sarcastisch en werd echt zo een klager, met een negatieve ingesteldheid. Dat was IK niet meer!!
Tweestrijd of niet, ik stond echt op de rand van een complete burnout! Of zou het een depressie worden? Het was in ieder geval, op zijn zachtst gezegd, niet meer gezond te noemen. Het gevoel zette zich natuurlijk ook voort in mijn privé leven. Dit kon gewoon niet meer blijven duren!
Na veel overtuigingskracht van de coach, waar ik ondertussen al een traject mee gestart was, ging de rem er helemaal op.
Deze keer zou ik doorgaan tot op het bot, zodat ik NOOIT MEER in een dergelijke situatie zou gaan bevinden.
Mijn leven is me te kostbaar om die door een job te laten kapotmaken.
Het was een stevige tocht, maar oooooh zo leerzaam en eigenlijk… een enorm cadeau aan mezelf!
Met veel boebels en ups en downs, tranen en zweet, leerde ik de echte Ellen opnieuw kennen.
Ik moest eerst zien wat er van mijn bagage teveel was en ik merkte dat er een aantal zaken waren die ik echt wou achterlaten:
- Stoppen met me zorgen maken over zaken waar ik geen invloed op had. “Pick your battles”, zei ooit iemand tegen mij. Maar ik besefte nu pas écht wat dit betekende.
- Stoppen met alsmaar doorgaan en mezelf/mijn eigen noden ondermijnen
- Stoppen met al die dingen doen die ik niet graag meer deed
- Stoppen met naar mensen luisteren die goedbedoelde tips gaven, maar die botsten met wie ik ben.
Ik kan nog wel even doorgaan, maar word er alweer wat slecht van als ik er eraan terugdenk dat ik jaren dingen meegesleurd heb, die niet van mij waren.
Wonder boven wonder, werd het best een hele aangename nieuwe kennismaking met mezelf. Er viel vooral een enorme last van mijn schouders, er kwam rust in mijn hoofd en energie in mijn lijf. En dat werkt heel aanstekelijk 😉😊.
Ik ben er niet letterlijk rijker van geworden, want de cusussen en sessies coaching én maanden met een lager inkomen, hebben me wel wat centen gekost.
Maar ik ben er Oh ZOveel rijker uitgekomen als persoon! En dat is me elke cent meer dan waard.
- Ik heb eindelijk die volumeknop gevonden die mijn piekergedachten stiller kan zetten! Joepie!!! Zo kom ik echt tot rust wanneer het nodig is en kan ik beter slapen.
- Ik heb weer meer energie en ben er heel bewust mee bezig om die op peil te houden.
- Ik zet mijn energie nu ook in op de zaken die voor mij écht waardevol zijn en heb zelfs extra tijd gevonden om nieuwe hobby’s te doen.
- Ook al zie en voel ik het nog steeds sterk aan wanneer iemand aan het worstelen is; ik kan het loslaten dat ik meteen moet helpen, omdat ik weet dat het mijn verantwoordelijkheid niet is om dat op te lossen.
- Ik weet mijn grenzen te bepalen en kan ‘neen’ zeggen wanneer dat zo juist voelt vanbinnen.
- Ik heb mijn grootste drijfveren leren kennen (uitdaging/avontuur, creativiteit, van betekenis kunnen zijn voor mensen, verbinding, samenhorigheid, wederzijds respect voelen onder collega’s, mezelf kunnen zijn, mijn empathie en gedrevenheid kunnen inzetten op een positieve manier, een luisteraar en supporter kunnen zijn voor anderen,…)
- Ik ben een nieuwe uitdaging aan gegaan in mijn carrière en heb weer plezier in wat ik doe. Coaching is me écht op mijn lijf geschreven en de voldoening die ik zo miste in mijn vorige job, is helemaal terug.
Dàt is wat ik iedereen die nu nog aan het worstelen is, zo graag gun!
Dat ze terug de drijfveer vinden en gaan doen wat ze écht graag doen.
Ellen De Kimpe
