Wanneer je hoofd vol zit en je energie weglekt: mijn weg uit de mentale mist

.

Soms voelt de werkdag als een berg die je moet beklimmen, nog voor je uit bed stapt. Je weet dat je taken te doen hebt, maar de goesting ontbreekt. Misschien herken je deze situaties:

• Je start je dag al met een knoop in je maag, omdat je wéér gedoe verwacht in plaats van dat je ‘gewoon’ jouw werk kan doen.
• Je steekt je ziel in je werk, maar niemand lijkt te merken hoeveel moeite je doet. Laat staan dat ze eens spontaan de hand naar je zouden uitreiken…
• Als alles goed loopt hoor je er niemand iets van zeggen, maar als er iets niet gelopen is zoals gewenst, kunnen ze niet snel genoeg aan jouw deur staan
• Je probeert positieve ideeën aan te brengen, maar ze verdwijnen zonder gevolg in de lade. Of je staat er weer alleen voor…

Langzaam sijpelt de energie weg. Niet persé omdat je je job niet (meer) graag doet, maar omdat je het gevoel hebt dat je er zelf niet meer toe doet.

Ik ken het gevoel (ik voel het alweer in mijn maag en mijn keel als ik erover nadenk) en weet dus hoe verlammend het kan zijn…

.

DE MENTALE MIST: mijn eigen ervaring

Het was een periode waarin ik op automatische piloot door mijn dagen ging. Mijn werk deed ik, maar met steeds minder enthousiasme. Thuis was ik fysiek aanwezig, maar mentaal ver weg. Ik woelde me door de nachten en mijn energiereserve geraakte volledig op.  Mijn kinderen merkten het. Ze hielden rekening met me, vroegen minder aandacht, en probeerden me te ontlasten. Dat raakte me diep. Ze zorgden voor mij, terwijl ik er net voor hen wilde zijn.

Op een gegeven moment besefte ik: “Zo wil ik het niet langer. Ik wil terug die warme, betrokken mama zijn. Die met hen lacht, danst en knuffelt. Die haar werk met goesting doet en met energie thuiskomt”. Maar hoe? Mijn hoofd zat vol, mijn energie was weg, en ik wist niet waar te beginnen.

Ik ontdekte dat ik mezelf jarenlang had vastgezet in een rol waarin ik vooral voor anderen zorgde. Ik was goed in hard werken, verantwoordelijk zijn, zorgen dat het voor anderen goed zat. Maar intussen raakte ik mezelf kwijt.

VIJF STAPPEN DIE MIJ UIT DE MIST HAALDEN

Ik begon met kleine stappen. Niet vanuit discipline, maar vanuit de wens om me weer mezelf te voelen. Deze vijf oefeningen hielpen me vooruit:

1 De realiteitscheck:

De oefening die mijn het meest is bijgebleven is een NLP- visualisatie-oefening (voor de kenners: de Dickens techniek) waarin ik me mijn leven voorstelde als ik zó zou blijven doorgaan. Eén jaar, vijf jaar, 10 jaar,… verder. . De uitkomst was confronterend: ik zag mezelf moe, gefrustreerd, en met spijt dat ik niet eerder ingegrepen had. Die oefening gaf me het besef: ‘Dit wil ik niet. ZO ver laat ik het niet komen. Nu moet ik iets veranderen.’

2 Schrijven en delen:

Ik begon te schrijven. Pagina’s vol gedachten, emoties en inzichten. Wandelen en daarna schrijven hielp me om afstand te nemen. Ik deelde ook open met mijn gezin hoe ik me voelde en welke inzichten ik haalde uit het persoonlijk werk dat ik deed. Hun begrip en geduld waren een cadeau dat me stimuleerde om door te zetten.

3 Successen terughalen:

In de mist vergeet je makkelijk wat je goed doet. Ik maakte een lijst van momenten waarop ik fier was op mezelf. Van die keren dat ik vanop een hoge rotsblok grote groepen toesprak, zonder angst en vooral met plezier, de vele loop- en triatlonwedstrijden die ik had gewonnen na stevig trainen en doorzetten, tot het warme moment waarop iemand me bedankte voor mijn luisterend oor. Het was even zoeken, maar hoe langer ik schreef, hoe meer ik me herinnerde dat ik wel degelijk iets te bieden heb.

4 Mild worden voor mezelf:

Ik stelde me voor dat ik met mijn beste vriendin sprak. Wat zou ik tegen haar zeggen als ze zich zo voelde? Diezelfde vriendelijkheid gaf ik aan mezelf. “Je doet je best. Je mag ook eens moe zijn. Je hoeft niet alles alleen te dragen. Jouw gezondheid komt nu op de eerste plaats” Die zachte blik hielp me om mezelf niet langer met anderen te vergelijken.

5 Dromen durven toelaten:

Als alles kon, zonder beperkingen, wat zou ik dan echt willen? Het was een moeilijke oefening, want de mist hield mijn toekomstbeeld klein. Maar door er speels mee om te gaan en niet te oordelen, werd mijn verlangen duidelijker. En daarmee groeide de energie om kleine eerste stappen te zetten.

Wat ik leerde?

Dat waardering van anderen fijn is, maar dat het pas echt binnenkomt wanneer je jezelf waardeert. Wanneer je ziet welke impact je hebt – hoe klein ook – en daar jezelf erkenning voor geeft. Dat betekent niet dat je moet blijven vechten in een werkomgeving waar je geen ruimte voelt om jezelf te zijn. Het betekent wel dat je vanuit een stevigere basis kunt beslissen wat je wél wil.

Wat ik nog leerde? Dat loslaten soms de enige weg vooruit is. En dat hulp vragen – hoe moeilijk ook – het begin kan zijn van iets nieuws.

Het keerpunt: van streng naar mild

Ik stel mezelf nu wel vaker vragen als:

• Wat heb ik nu nodig?
• Wat geeft me energie?
• Wat mag ik vandaag even loslaten?

Beetje bij beetje voel ik telkens weer ruimte ontstaan. Ruimte om te dromen, te creëren, te bewegen, te genieten. Niet alles moet meer nuttig zijn, niet alles moet perfect.

Gras groeit niet sneller door eraan te trekken

Ik had altijd gedacht dat verandering snel moest gaan. Als ik eenmaal wist wat ik wilde, moest het gisteren al in orde zijn. Maar ik leerde iets belangrijks: groei heeft tijd nodig. Net zoals gras niet sneller groeit door eraan te trekken, kan je je eigen groeiproces niet forceren.

Ik leerde om te vertrouwen op het proces. Om te blijven voeden met kleine momenten van plezier, beweging en rust. Om mezelf niet langer te veroordelen omdat ik nog niet ‘daar’ was. Het is een reis, geen sprint.

Durven kiezen voor jezelf

Vandaag werk ik met mensen die hetzelfde ervaren: het gevoel dat ze vastzitten, dat ze hun plezier kwijt zijn. En telkens weer zie ik datzelfde patroon: het verlangen om alles onder controle te houden, om perfect te zijn, om vooral niet ‘lastig’ te zijn voor anderen.

Maar weet je? Hulp vragen is geen zwakte. Het is een daad van moed. Het is zeggen: “Ik wil vooruit, maar ik weet even niet hoe.” En dat is oké.

Dus als jij je herkent in mijn verhaal: weet dat je niet alleen bent. En dat de eerste stap soms zo simpel is als even stilvallen en je afvragen: “Wat heb ik nu nodig?”