.
Tijdens onze eerste zondagochtendwandeling in het Gentbos gebeurde er iets bijzonders. Niet alleen voor de deelnemers, maar ook voor mezelf was het heel inspirerend.
Vooraf wist ik dat het weer zalig rustgevend zou worden, maar het is telkens opnieuw bijzonder hoe deelnemers met hun openheid de ervaring nóg waardevoller maken. Zo was er die ochtend een dame – laten we haar Martine noemen – die met haar eerlijke feedback een prachtig inzicht gaf over het thema ‘vertragen’.
.
Aan het begin van de wandeling deden we een oefening waarin we onze wandeltempo’s afwisselden.
Stappen in drie tempo’s
We wandelden eerst op ons gewone tempo, daarna sneller en tot slot heel traag. Tussen elke fase stonden we even stil om te polsen naar de beleving.
? Tempo 1: het gewone tempo Martine vertelde dat ze genoot van de omgeving en het wandelen op zich. Alles voelde vertrouwd, comfortabel. “Gewoon stappen en genieten. Mijn hoofd was niet met andere zaken bezig. Ik was hier, in het nu” zei ze met een glimlach.
? Tempo 2: versnellen Bij het snellere tempo gaf Martine aan dat het haar best goed lag. “Ik ben iemand die graag vooruitgaat,” zei ze. “Ik interpreteerde deze oefening als ‘gewoon gaan,’ doelgericht.” Toch voegde ze eraan toe: “Ik moet wel toegeven dat ik eigenlijk weinig van de omgeving heb gezien. Vooral de grond en het doel voor me.”
? Tempo 3: extreem vertragen Bij het derde deel stapten we extreem traag. Elke stap werd bewust gezet, met volle aandacht voor het proces. Hier had Martine het merkbaar moeilijker mee: “Ik moest me echt enorm concentreren en zelfs forceren om traag te blijven stappen. Het lukte niet altijd.“
Toen ik vroeg hoe dat kwam, gaf ze het inzicht dat mij raakte:
“Ik wist waar het eindpunt was, en dat maakte dat ik er naartoe werd gezogen. Ik bleef in mijn hoofd bij dat doel en dan is dat vertragen eerder een last dan een momentje van genieten.”
.
Het inzicht: ‘vertragen is geen doel op zich’. Die uitspraak was een eye-opener, niet alleen voor Martine, maar ook voor mezelf. Vertragen wordt soms een ‘doel’ dat we op ons to-dolijstje zetten: “Ik moet leren vertragen.” Maar zodra het een taak wordt, verliezen we het plezier van de ervaring.
? “Nature does not hurry, yet everything is accomplished.” — Laozi
.
We proberen met wilskracht te vertragen, maar het is net de beleving die ons daarin kan ondersteunen. Vertragen gebeurt vanzelf als we iets doen wat ons van nature tot rust brengt.
Denk maar aan:
- Wandelen in het bos en luisteren naar de vogels
- Genieten van een goed boek zonder tijdsdruk
- Je volledig laten meeslepen in een creatief project
Hierna gingen we in deze wandeling verder met oefeningen waarin we niet meer focusten op een eindpunt, maar op de zintuiglijke ervaring van het moment.
Rara wat bleek? Het vertragen gebeurde vanzelf.
JIJ KAN DIT OOK NOG ERVAREN
Tot eind maart staan er nog enkele wandelingen gepland. Ook dan laten we ons inspireren door de natuur en door elkaar. Samen gaan we o.a. op zoek naar hoe je eenvoudiger kan vertragen en meer rust in je hoofd kan brengen. Want net zoals Martine ontdekte: rust ontstaat niet door het doel te forceren, maar door het proces toe te laten.
Meer hierover lees je hier
Voel je vrij om het mee te beleven. Wie weet welk inzicht er voor jou verscholen ligt tussen de bomen…
*CADEAUTJE* _ als extra duwtje in de rug
Schrijf je in vóór 28 februari 2025 en wandel met twee voor de prijs van één.
Een buddy meenemen is niet alleen gezelliger, maar ook dé perfecte motivatie om samen dit mooie voornemen niet te vergeten.
Geldig voor de vier wandelingen die nu reeds gepland staan.
