|
Ik durfde niet… maar met een heel bang hartje deed ik het toch!
Lang durfde ik niet. Tot ik mezelf echt zielig begon te vinden, ik al mijn moed bijeen raapte en het uiteindelijk toch deed! Want dat vlammetje diep in mijn binnenste, bleef mezelf maar aanwakkeren. En ondanks de overdosis adrenaline die dan door mijn lijf giert, ga ik er plots 100% voor! Opgeven is dan geen optie meer...
Story of my life!
Al heel mijn leven lijkt het zo te gaan: ‘iets’ houdt me altijd eerst lang tegen om de dingen te gaan doen waarvan mijn hart schreeuwt: “Komaan Ellen, doe dat nu gewoon!!”. Het kost me super veel tijd (zo lijkt het althans, omdat ik heel erg ongeduldig kan zijn met mezelf) en veel denk- en voelwerk, vooraleer ik zal springen.
En zelfs op het moment dat ik dan eindelijk die stap durf te zetten, gaat het meestal nog niet vanzelf! Dan zijn er altijd wel meerdere externe factoren waar ik nog eens extra moet tegen opboksen, vooraleer ik eindelijk bereik wat ik al zo lang wou.
Maar weet je: ik ben achteraf mezelf wel altijd super dankbaar dat ik dan toch die eerste stap gezet heb. Want van zodra ik die zet, is er voor mij geen weg meer terug. Van bulten en heuvels tot hoge bergen: ik ga ervoor. Dat is die ‘doorzetter’ in mij, die dan actief aan de slag gaat en niet meer opgeeft, tot het gelukt is. En soms kan ik wel vloeken, omdat het potverdikke niet altijd gemakkelijk is. Maar dan bedenk ik: “Zolang ik niet opgeef, is er niets verloren. Tot nu toe is mij dat altijd gelukt, dan gaat dit ook wel lukken.”
En weet je: moest het gemakkelijk zijn, zou het misschien niet waardevol genoeg zijn. Het zou ook niet al zo lang door mijn hoofd spelen, moest het niet iets zijn dat écht bij mij past. Dan had ik dit al lang losgelaten.
En weet je nog iets anders, confronterend: hoogstwaarschijnlijk is dat alles voor iemand anders maar half zo spannend. Als hoogsensitief, introvert en vrij verlegen (soms onzeker) persoon komt alles trippel tienvoudig intens binnen. Vooral die spannende, nieuwe dingen.
Nu moet ik even lachen, want ja, dit is een heel lastige eigenschap, maar in omgekeerde zin is dit ook geldig: alle positieve dingen, zelfs de ‘kleine gelukjes’ komen ook trippel tienduizend keer intenser binnen dan bij iemand die niet hoogsensitief is. Wat een geluk!! 😊😊😊
Een heel herkenbaar (vermoed ik toch…) voorbeeld van een van mijn bergen die ik enkele jaren geleden over moest, is de volgende:
‘naar mijn huisarts gaan, om te zeggen dat ik me, naast alle kleine lichamelijke kwaaltjes (die toch wel al heel lang bleven aanslepen), al een hele tijd mentaal niet goed voelde… ‘
Want ja, hoe bewijs je zoiets??
Hoe gaat een dokter dit wetenschappelijk kunnen vaststellen. Als je tegen de mensen in jouw eigen (werk)omgeving niet eens precies kan uitleggen wat er ‘mis’ met je is, hoe leg je dat dan uit tegen een dokter die je maximum een paar keer per jaar ziet?
“Gewoon doen Ellen!”, schreeuwde mijn (in de steek gelaten) hart. “We zien wel. Je hebt niets te verliezen toch?!”. Daar had ze gelijk in, dat stemmetje in mijn hart. Samen met een paar hele lieve mensen in mijn omgeving, die ook al langer zagen en opmerkten dat ik al niet meer de vrolijke, positief ingestelde dame was als voorheen…
Ik nam mezelf nog één keer mee voor een wandeltochtje en ging diep in gesprek, op een heel empathische, zachte manier, met mezelf: “Lieve Ellen, als je nu eens héél eerlijk bent met jezelf: hoe voel jij je nu, en wat zou je nu suuuuper graag wensen?”
Het kwam binnen…. Want ik voelde mij heel kwetsbaar, moe, futloos, weemoedig… . Het enige wat ik wou was alleen zijn, even alles en iedereen loslaten en RUST: fysiek, maar ook mentaal, hééééél veeel rust.
…
Voor ik het wist, had ik mezelf uitgelegd wat ik dacht niet in woorden te kunnen uitdrukken. Diezelfde woorden sprak ik kort daarna bij de huisarts uit. De pure waarheid, met de nodige emoties, die uiteraard spontaan mijn woorden aanvulden.
Geen enkele huisarts, met een beetje empathie, zou dit verhaal als ‘gespeeld’ of als ‘uitvlucht’ zien. Iemand die anders nooit zoiets zou vragen, wordt op dat moment écht gehoord.
Dat is althans wat hoop van ganser harte hoop. En wie dat anders ervaart, zou ik ten stelligste aanraden een andere huisarts te contacteren! Alleen zo gaan we misschien ooit het veel te hoge burn-out-cijfer naar beneden krijgen.
Daar wil ik heel graag aan mee helpen!
Het is dan ook mijn missie om mensen te helpen om zich beter in hun vel te voelen en te gaan voor een leven wat écht bij hun past. Bovenstaand voorbeeld is daar een onderdeel van.
Je kan pas écht met jezelf aan de slag, wanneer je er tijd voor neemt en met jezelf, met liefde en mildheid in gesprek durft te gaan.
Hoe is dit voor jou?
Herkenbaar? Dan hoop ik van ganser harte dat dit voor jou het duwtje mag zijn, om in de eerste plaats dat liefdevolle gesprek met jezelf aan te gaan. Om vervolgens de nodige hulp te durven vragen.
Een warme, liefdevolle groet
Ellen |
